Van venlo naar de filipijnen

Mijn naam is Niels Keiren, ik ben 20 jaar en kom uit Venlo. Als derdejaarsstudent Lichamelijke Opvoeding (ALO) aan de HAN in Nijmegen loop ik vijf maanden stage bij het Tambayan Center for Children’s Rights in Davao City, op het zuidelijke eiland Mindanao in de Filipijnen.

Tambayan biedt opvang, begeleiding en kansen aan kinderen en jongeren die opgroeien onder moeilijke omstandigheden – zoals huiselijk geweld, verwaarlozing, armoede of een leven op straat. Voor deze jongeren is veiligheid geen vanzelfsprekendheid.

Temidden van die harde realiteit biedt Tambayan een veilige haven vol steun, hoop en mogelijkheden. Eén van de initiatieven waarmee de organisatie het verschil maakt, is het wekelijkse sportprogramma op zaterdag. Jongeren komen dan samen om te volleyballen, voetballen of andere sportieve activiteiten te doen. Wat voor een buitenstaander lijkt op een simpele sportdag, betekent voor deze jongeren veel meer: het is een moment van plezier, verbondenheid en veiligheid. Even geen zorgen, maar gewoon kind kunnen zijn.

Sport wordt hier bewust ingezet als middel om levensvaardigheden aan te leren – zoals samenwerken, communiceren, vertrouwen, zelfbeheersing en doorzettingsvermogen. Tijdens mijn stage ondersteun ik de lokale coaches bij het opzetten van trainingen en het integreren van die vaardigheden in hun sportlessen. De motivatie en inzet is enorm, maar de middelen zijn beperkt. Veel kinderen trainen in hun gewone kleding, sommigen zelfs op blote voeten omdat er simpelweg geen geld is voor iets als sportkleding.

Toen ik merkte hoe beperkt de sportmaterialen waren, dacht ik meteen aan mijn eigen club: Civitas Venlo. Na één berichtje volgde al snel een hartverwarmende donatie van shirts en ballen. Afgelopen zaterdag mocht ik de spullen uitdelen aan het volleybalteam van Tambayan. De kinderen straalden van trots in hun nieuwe shirts en speelden vol enthousiasme met de ballen – geen harde, versleten ballen meer, maar echt materiaal.

Deze donatie maakt de sportdagen niet alleen praktischer, maar doet vooral iets met het zelfbeeld van de kinderen. Ze voelen zich gewaardeerd, gezien, serieus genomen. En dat gevoel hoe klein het ook lijkt kan het begin zijn van iets groots.

Wat voor ons vanzelfsprekend lijkt, kan voor een ander het verschil maken.

Namens het volleybalteam van Tambayan: Daghang salamat (oneindig bedankt), Civitas.